شاید حتی تونس هم طعم آزادی را بچشد اما ما همین سلطانعلی خامنه ای هم از سرمان زیادی است

چه نیازی هست که اصلا ما دموکراسی داشته باشیم؟ مگر اصلا ما واقع بین هستیم که خواهان آزادی مملکت باشیم. وقتی ما مردم ایران وجود موهومی در چاه جمکران را واقعیت می پنداریم و خیال می کنیم که نذر کردن به درگاه یک امام مرده که نعشش تا به امروز پوسیده و متعفن گردیده است از ثواب بالایی برخوردار است و این ها واسطه ی فیض هستند, به چه دلیلی آرزوی رها شدن از آخوندهای گدازاده ای را داریم که به خاطر همین نادانی و حماقتمان بر پشتمان سوار شده اند و ما را به هر سو می برند؟ برویم ازپول های یارانه ای حضرت ولیعصر استفاده کنیم و خودمان را به خریت بزنیم تا ببینیم کی مهدی موعود با اسب سپید پدیدار می شود و پرچم را به سید خراسانی می دهد! ما را به انتخابات آزاد و آزادی چه کار است؟ فقط باید آزادی مردم تونس و دیگر ملل را ببینیم و افسوس بخوریم. وضع ما تا ابد همین خواهد بود مگر این که مردم را از خرافات آگاه کنیم. فراموش نکنیم که خرافات بزرگترین بدبختی امروز ما و عامل اصلی حکمرانی آخوندها بر کشور ماست . احمد کسروی خردگرای معاصر می گوید:

 ما نیک آگاهیم که حیدر عمواوغلی ها و علی مسیوها و شریف زاده ها و میرزاجهانگیرها که به آن جنبش برخواسته بودند از حال گرفتاری های ایران در میان همسایگان نیرومند و آزمند نا آگاه نمی بودند و در راه استقلال و آزادی این کشور به هرگونه جانفشانی آماده می بودند. آنان در یک جا اشتباه می کردند. از گرفتاری ها و آلودگی های توده نا آگاه می بودند و می پنداشتند اگر ربشه ی استبداد کنده شود و قانون اساسی به کار افند توده ی مردم به راه پیشرفت می افتند. در حالیکه درد اصلی جهل و نا آگاهی  مردم بود.